बैकुण्ठराज आचार्य

धूलो, धूवाँ र ध्वनि प्रदुषण मात्रै होईन, धेरै कुरा छ काठमाडौँमा । झन् त्यसमा आजकल कोभिड -१९ थपिएको छ । ट्याक्सीको  मोलमोलाई, तरकारीको मोलमोलाई र कतै मान्छेकै मोलमोलाई भैरहेको त धेरै पहिले नै देखिआएकै हो । बाहिरबाट आएकाहरुलाई यहाँ चहलपहल गर्न सामना गर्नु पर्ने सवैभन्दा ठूलो  चुनौती ट्याक्सीकै मोलमोलाई हो । मैले पनि यो १० दिने बसाईमा तरह  तरहका ट्याक्सीचालकहरुको आँखा तराइ, घुर्की , धम्कीहरु सहेकोछु । भन्न त प्रशासनलाई खवर गर्नोस भन्ने सूचना पनि सुनेकोछु । तर को लफडामा लागोस – कामकुरो एकातिर कुम्लो बोकी ठिमी तिर । यो समस्या निवारण गर्न चाह्यो भने  प्रशासन संग  सयौ अरु तरिकाहरुछन् – प्रशासनले नबुझेको के छ र ? आँखा चिम्लेको मात्रै हो !

 

यो दश दिने बसाईमा बिभिन्न ट्याक्सीचालकहरुको संगतमा धेरै कुरा बुझेँ  मैले । कहिलेकाँही त एउटा अनुसन्धानात्मक प्रतिवेदननै तयार गरूँ कि भन्ने लाग्यो । फेरि सोंचें – अर्काको भाग के छिन्नु ? त्यत्रा गैरसरकारी संस्थाहरु छँदैछन् नि ! मैले यहाँ तरह तरहका चालकहरु भेटें -“पहलमान”, टिम्के, दार्शनिक, नेता, क्रान्तिकारी, साहित्यकार आदि । मजेदार कुरो त के थियो भने एउटा ट्याक्सीचालकले  त मलाई उ चालक नभएर  काठमाडौँकै मेयर हो कि भन्ने भ्रम पैदा गर्न सफल भएको थियो । यस्ता धेरै कुराहरु छन् तर अहिले एउटै मात्रै घटनाको बारेमा लेख्दैछु ।  

 

जानु थियो नारायणगोपालचौक, माहाराजगन्जबाट बूढानीलकण्ठ । चौककै नजिकै बसेका चालकहरुमध्ये एउटा हेर्दामा अलि “सोझो” लागेर त्यसै संग कुरा गरेँ -” बूढानिलकण्ठ जानु हुन्छ ?

“कहाँ ?” उसले सोध्यो ।

“फलानो” नेताको घर छेउमै ” मैले भनेँ ।

उसले तुरुन्तै थाहा पाइहाल्यो -कहाँ जाने भन्ने कुरो ।

“मिटर चल्छ हैन ?” मैले सोधेँ ।

उ एकछिन चूप लाग्यो । अनि भन्यो -“मिलाएर दिनोस न ।”

“मिलाउँदा कुरो मिल्दैन, मिटरमै जाउँ हुन्न ?” मैले भनें ।

मैले ठूलो नेताको नाम लिएको थिएँ  । अनि चालक पनि “सोझै” देखिन्थ्यो । मलाई लागेको थियो -उसले मान्छ । नभन्दै मान्यो उसले |”बस्नोस” भन्यो ।

यति सजिलै  कुरो मिलेकोमा मलाई एकदमै खुशी लाग्यो । कति गाह्रो छ यहाँ ट्याक्सीसंग मोलमोलाई गर्न त्यो त  मैले भोगेकै  थिएँ । कतै, ठूलो नेताको नामले काम गर्यो कि जस्तो पनि लाग्यो ।

 

गाडीमा बसेँ । स्टियरिंगको छेउमै एउटा धागोमा रातो, निलो, पहेंलो, हरियो चुराहरु झुन्ड्याएको देखें । मलाई यो “सोझो” चालकसंग कुरा गर्न मन लाग्यो ।

” तपाईले यी चुराहरु किन झुन्ड्याउनु भएको?”

“राती गाडी चलाऊँछु । किचकन्नीहरु आएर हैरान पारे ।”

“साँच्चै किचकन्नी कि अर्कैलाई भनेको ?” मैले कुरा कोट्याउन खोजें ।

“साँच्चै भनेको हो ।” उसले भन्यो ।

“मैले त् केटाकेटी देखि यस बारेमा धेरै कुरा सुनेको थिएँ । तर कहिले पनि जम्काभेट भएन ।” मैले भनें ।

“मेरो त् कति कति ।” उसले भन्यो ।

“हो र भन्या ?”

मैले आश्चर्य मिश्रित स्वरमा भनेँ ।

 

त्यस पछि उसले भन्यो –

“म  तपाईंलाई एकचोटीको घटना सुनाउँछु । रातीको एघार बजेको थियो । धापासी चौकमा म प्यासेन्जर कुरिरहेको थिएँ । एकाएक कताकताबाट आएर एउटा केटीले “मलाई बालाजु पुरयाई दिनुस” भनिन । उनि एकदमै राम्री थिइन् र उनको शरीरबाट मगमग बास्ना आइरहेको थियो । मैले गाडी चलाएँ तर मलाई बालाजु पुगेको होशै भएन । उनले “यहाँ गाडी रोक्नोस” भनिन । मैले गाडी रोकेँ । उनले “मेरो घर जाउँ” भनिन । म लुरुलुरु उनको घर गएँ । कति खेर म आफ्नो गाडीमा फर्कें । कति खेर घर गएर सुतें । मलाई केहि थाहा भएन । तर भोलिपल्ट बिहान आफ्नो कमाई हेर्दा “मनि ब्याग” रित्तो थियो । मैले श्रीमतीलाई केहि भन्न सकिन ।“

 

मलाई उसको कुरामा चाख लागिरहेको थियो ।

“अनि अन्त पनि त्यस्तै भयो त?”

“अँ, भयो । म दिउसो कमाएको पैसा घरमै छोडन लागें । राति पैसा लिएर हिड्दा डर हुन्थ्यो । तर म दुब्लाउँदै गएँ । श्रीमतीले पिर गर्न लागिन । राति गाडी नचलाऊ भन्दै थिइन् । राति गाडी नचलाई राम्रो आम्दानी हुँदैनथ्यो ।कसैले उनलाई भनिदिएछ – काठमाडौँमा राति राति अनेक भूतप्रेत, किचकन्नीहरु हिंड्छन । अनि उनले एउटा ” जान्ने”लाई भेटिछन् । जान्नेले मलाई किचकन्नीले छोएको रहेछ भनेछन । त्यसपछि मलाई बिभिन्न जन्तर, औंठी बनाएर लगाइदिनु भनेछन । साथै गाडीमा आफैं गएर यो चुराको माला झुन्ड्याईदिनु , बूढालाई राती गाडीमा चढन एक्लै कोहि महिला अपर्झट आएमा यो चुरा बजाउदै, यो मन्त्र जप्दै उसलाई नचढाई सकेसम्म  गाडी कुदाइहाल्नु भन्नु भनेछन ।”

उसले कुरा गर्दै गयो , म सुन्दै गएँ ।

“अनि तपाईंले “जान्ने”ले भनेको जस्तै गर्नुभयो त?” मैले सोधेँ 

“अँ , त। हेर्नोस न , यो चुरा , यो औंठी , यो जन्तर |” उसले सवै देखाउंदै भन्यो ।

“अहिले सवै ठिक छ त, तपाइंको ?” मैले सोधें ।

“सवै ठिक छ , देखिहाल्नु भो नि ।” उसले भन्यो ।

“राति एक्लै कोहि महिला अपर्झट देखियो र गाडीमा बस्न आए भने… !” मैले भनें ।

“चान्सै छैन । म गाडी कुदाई हाल्छु ।”

 

मैले “सोझो ” भन्ठानेको चालक साँचिक्कै सोझो हो त?-आफैं संग प्रश्न गर्दै म गाडीबाट ओर्लिएँ ।

(कथाकार आचार्य युएसनेपाल पाेस्ट काे शनिवारिय साहित्यका नियमित स्तम्भकार हुन ।)

© कपीराईट–युएसनेपाल पोष्टमा प्रकाशित समाचार या लेख सर्वाधिकार सुरक्षीत छ । यहाँ प्रकाशित समाचार हुबहु साभार नगर्न आव्हान गरिन्छ । कसैले जानकारी विना साभार गरेको पाइएमा कानुनी कार्वाही गर्न बाध्य हुनेछौ ।

सम्बन्धित खवर

Stay Connected